دیدن بازیهای استقلال و پرسپولیس توی این چند سال اخیر مثل دیدن سریالهای ایرانی شده. موقع دیدن این سریالها هر چقدر هم مشکل و بدبختی واسه شخصیت اصلی در طول فیلم پیش میاد آدم عین خیالش نیست چون میدونه آخرِ فیلم طرف به مرادِ دلش میرسه و همه چی ختم بخیر میشه. داربی های استقلال و پرسپولیس هم توی این چند سالِ اینجوری شده. دیروز وقتی دقیقه 48 استقلال گل خورد من اصلاً ناراحت نشدم و مثل چند سال پیش به زمین مشت نکوبیدم (که شدت ضربه باعث شد دستم یه هفته توی آتل باشه)، توی سرم هم نزدم و داد و بی داد الکی هم راه نیانداختم. فقط آروم و بی سروصدا منتظر شدم تا استقلال هم گلش رو بزنه. بازی تا قبل از اون قرار بود 0-0 بشه اما حالا چون یکی از تیمها گل زده بود 1-1 میشد.
به همین سادگی... به همین بی مزگی...
به همین سادگی... به همین بی مزگی...
* این مطلب رو در تاریخ 11 مهر 88 توی وبلاگ قبلیم نوشته بودم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر